WIECZORY TUMSKIE 2020
22. SEZON ARTYSTYCZNY
30 sierpnia 2020 r
Zapraszamy serdecznie na Wieczór Tumski poświęcony 40. rocznicy wydarzeń sierpniowych 1980 r. i powstaniu „Solidarności”. Wieczór odbędzie się 30 sierpnia br. w Auli Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu przy pl. Katedralnym 1. Początek o godz. 18.00.
W pierwszej części dysputę o sierpniu 1980 podejmą trzej wybitni kapłani, niezwykle zaangażowani w wydarzenia sierpniowe, a także miesięcy i lat po nich następujących.
Ksiądz Mirosław Drzewiecki, ksiądz Andrzej Dziełak i ksiądz Franciszek Głód wykazali w owym trudnym czasie niezwykły heroizm i są dzisiaj dla nas, dla współcześnie żyjących, postaciami symbolizującymi odwagę i poświęcenie, hart ducha i patriotyzm, służbę człowiekowi.
W części muzycznej z koncertem pieśni „solidarnościowych” wystąpi dolnośląski bard i poeta, Włodzimierz Brzeziński. Usłyszymy wiersze i piosenki Jacka Kaczmarskiego, Macieja Zembatego, Przemysława Gintrowskiego, Leszka Wójtowicza i innych.
Wstęp wolny.
Mirosław Drzewiecki, ks., ur. 6 III 1940 w Rudni k. Łucka (obecnie Ukraina). Absolwent Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu, w VI 1964 święcenia kapłańskie. 1968-1974 student Wydz. Teologicznego (teologia pastoralna, homiletyka) i Wydz. Humanistycznego (filologia polska) Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
1964-1966 wikariusz i katecheta w parafii w Kudowie-Zdroju, 1966-1968 wikariusz i duszpasterz akademicki w parafii Matki Boskiej Częstochowskiej we Wrocławiu, 1974-1989 duszpasterz w ramach Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego (Pod Czwórką) we Wrocławiu, 1974-1976 diecezjalny duszpasterz nauczycieli, 1976-1984 sędzia prosynodalny, 1974-1998 wykładowca w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu, od 1976 asystent w katedrze Teologii Pastoralnej także; 1975-1985 kaznodzieja katedralny.
VIII 1980 – XII 1981 duszpasterz studentów i pracowników naukowych wrocławskich uczelni, wspierał ich również w czasie strajków.
13 I 1982 odprawił Mszę za Ojczyznę (pierwszą w Polsce) w miesięcznicę wprowadzenia stanu wojennego i wygłosił kazanie patriotyczne; treść kazania w odpisach i nagraniach oraz w prasie podziemnej rozpowszechniano w kraju i wśród Polonii oraz emitowano w Radiu Wolna Europa. Po 13 XII 1981 współpracownik Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego we Wrocławiu. 18 I 1982 Wojskowa Prokuratura Garnizonowa we Wrocławiu wszczęła wobec niego śledztwo w trybie doraźnym, 15 II 1982 zawieszone ze względu na stan zdrowia, podjęte ponownie 11 V 1982 w związku z kolejnymi kazaniami (8 i 9 V 1982) w katedrze wrocławskiej; 11 V 1982 zatrzymany w AŚ KW MO we Wrocławiu, 12 V 1982 zwolniony ze względu na stan zdrowia, postępowanie sądowe toczące się od 6 VII 1982 zawieszono 29 VII 1983 na mocy amnestii. W 1983 organizator Duszpasterstwa Środowisk Twórczych przy kościele św. Marcina we Wrocławiu, w ramach DŚT współorganizator (w pomieszczeniach kościelnych i domach prywatnych) spotkań literackich, spektakli teatralnych, koncertów i wystaw. Od 1985 rektor kościoła św. Marcina, 1985-1998 opiekun galerii Na Ostrowie.
1993-1998 założyciel, następnie dyr. Katolickiego Radia Rodzina. Od 1998 proboszcz parafii Matki Bożej Częstochowskiej we Wrocławiu-Zalesiu.
Kazania głoszone podczas stanu wojennego zostały opublikowane w dwóch zbiorach: Naprawdę wolni. Kazania z lat 1982–1988[1] oraz Ku Wolności. Kazania z lat 1982–1990[2].
Jest autorem kilku tomików poezji: Bóg kocha góry (1986), Rozmyślania listka figowego (1988), Góry są święte (1988), Szczeliny samotności (1991), A jednak czas (1997).
Odznaczony m.in. medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
Oprac. Stanisław Antoni Bogaczewicz
Andrzej Dziełak, ks., ur. 15 IV 1947 w Łukowicach (obecnie Jankowa Żagańska). Absolwent Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu; w V 1971 święcenia kapłańskie; 1974-1980 student Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, kierunek apologetyka, 1978-1979 Instytutu Katolickiego w Paryżu.
1966-1968 zasadnicza służba wojskowa w tzw. jednostce kleryckiej w Bartoszycach. 1971-1974 wikariusz w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Strzelinie. 1980-1993 duszpasterz Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego (Pod Czwórką) we Wrocławiu. W 1976 uczestniczył w zbiórce pieniędzy dla KOR wśród duchowieństwa dolnośląskiego (przekazywał je ks. Janowi Ziei).
Od VIII 1980 jako duszpasterz akademicki odwiedzał studentów i pracowników naukowych podczas strajków. W VIII 1981 współinicjator, współorganizator (z ks. Stanisławem Orzechowskim) dorocznej Pieszej Wrocławskiej Pielgrzymki na Jasną Górę, ze względu na patriotyczny charakter pielgrzymek wielokrotnie przesłuchiwany.
W XII 1981 współinicjator podjętej pod patronatem abp. Henryka Gulbinowicza akcji pomocy ofiarom represji, od 5 III 1982 prowadzonej w ramach działalności Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego; jako asystent kościelny AKCh duszpasterz internowanych w Ośr. Odosobnienia w Grodkowie, Nysie i Kamiennej Górze. Organizator pomocy materialnej (szczególnie z Francji); wielokrotnie obserwator rozpraw sądowych. 13 I 1982 przewodniczył celebrowanej z ks. Marianem Biskupem i ks. Mirosławem Drzewieckim pierwszej Mszy za Ojczyznę, sprawowanej odtąd w kolejne miesięcznice wprowadzenia stanu wojennego. Współpracownik RKS „S” Regionu Dolny Śląsk, udostępniał mieszkanie na archiwum związkowe.
1993-2007 proboszcz parafii Bożego Ciała we Wrocławiu; od 2007 proboszcz parafii św. Józefa Oblubieńca NMP w Żórawinie.
Odznaczony srebrnym medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
Stanisław Antoni Bogaczewicz
Franciszek Głód (ur. 18 czerwca 1939 w Zabrnie[1]) – ksiądz katolicki, profesor teologii pastoralnej, doktor habilitowany nauk teologicznych, doktor filozofii chrześcijańskiej w zakresie psychologii, proboszcz senior parafii św. Elżbiety we Wrocławiu, autor, osobowość internetowa.
Urodził 18 czerwca 1939 w Zabrnie. W okresie 1958–1964 studiował w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu, następnie w latach 1966–1974 studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim filozofię i psychologię[2], na którym w 1974 roku obronił pracę doktorską „Psychologiczna analiza kryzysów religijnych u osób dorosłych”[3]. W 2009 roku habilitował się na podstawie pracy „Bezdomni. Psychologiczno-pastoralna analiza życia, osobowości i próby resocjalizacji” na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu[3]. Pracownik naukowy Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu 1969–1974 oraz 1976–1987 i Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie 1976–1987[4]. Profesor zwyczajny teologii pastoralnej[5]. Od 20 VI 1977[6] do roku 2014 był proboszczem parafii pw. św. Elżbiety we Wrocławiu, gdzie prowadził liczne dzieła duszpasterskie i charytatywne[7][8].
Na początku stanu wojennego od 17 XII 1981 r. przez kilka dni ukrywał w budowanej właśnie wieży kościoła parafialnego św. Elżbiety działaczy opozycji, w tym Frasyniuka, Piniora i Barbarę Labudę[9].
„Najwazniejszy akcent w pracy duszpasterkiej ks. Głód kładzie na działalność charytatywną”[10]. Dla najbiedniejszych prowadzona przez niego parafia zorganizowała jadłodajnię (codzienny bezpłatny posiłek dla 300 osób), wigilie dla bezdomnych (od 1977) i wyjazdy wakacyjne (corocznie 300 osób)[11]. W odbudowanym ośrodku w Jelczu-Laskowicach prowadzone są świetlice dla dzieci i seniorów[10]. Ośrodek ten służy także pobytom dzieci z Litwy, Białorusi i Ukrainy[8].
W 1999 ks. Głód rozpoczął budowę domu pomocy bezdomnym „Albertówka” w Jugowicach[12]. W 2005 założył fundację o tej samej nazwie. Po przejściu w stan spoczynku zamieszkał tam razem z 20 bezdomnymi mężczyznami, którzy na miejscu pracują na wspólne utrzymanie[13]. W Jugowicach działa także dom rekolekcyjny, wykorzystywany w okresie wakacyjnym przez dzieci[14].
Na podstawie wcześniejszych wywiadów z 370 bezdomnymi stwierdził, że powodem bezdomności „jest odrzucenie jednego z przykazań Dekalogu”[11]. Za prowadzoną „resocjalizację ludzi, zagubionych w życiu, którzy znaleźli się na ulicy” był w 1993 laureatem nagrody Prezydenta Wrocławia[15]. Zajmował się również pomocą ludziom starszym[16]. Był kapelanem Sybiraków z nominacji kardynała Henryka Gulbinowicza[17].
Zajmuje się sprawami małżeństwa i rodziny[18]. Analizuje problemy życia małżeńsko-rodzinnego w świetle zasad antropologii filozoficznej, psychologii i teologii pastoralnej w celu odnalezienia szczęścia w codzienności[19]. Prowadzi stronę na Facebooku oraz konto na Twitterze, na którym publikuje wskazówki duszpasterskie, wywołujące dyskusję w mediach elektronicznych i drukowanych[20][21][22].
Włodzimierz Brzeziński (ur. w 1958 r.) ukończył I LO oraz Państwową Szkołę Muzyczną I i II stopnia w Jeleniej Górze w klasie skrzypiec. Tam też poznał fach muzyka orkiestrowego w Państwowej Orkiestrze Symfonicznej, od jedenastego roku życia jako uczeń, a od 1976 r. jako pełnoprawny członek zespołu artystycznego, pod batutą jego założyciela Stefana Strahla. Już wtedy jego pasje muzyczne wykraczały poza ramy klasyki i wkrótce grał jazz w zespole złożonym z muzyków rozrywkowych. Na festiwalu Jazz Juniors w Krakowie w 1978 r. jury złożone m.in. z Jana Ptaszyna Wróblewskiego i Krzesimira Dębskiego przyznało mu nagrodę indywidualną. W listopadzie tego samego roku został muzykiem założonej właśnie Filharmonii Wałbrzyskiej i jest jednym z niewielu już muzyków z jej pierwszego składu osobowego. Brał udział we wszystkich projektach artystycznych Filharmonii w kraju i za granicą, będąc jednocześnie członkiem wielu zespołów kameralnych. W latach dziewięćdziesiątych założył dwudziestoosobową orkiestrę kameralną pod nazwą Johann Strauss Ensemble, która specjalizowała się w prezentowaniu muzyki promenadowej i operetkowej. Przez pewien czas był także członkiem zespołu artystycznego Opery we Wrocławiu. Przez trzynaście lat grał w wielu niemieckich kurortach jako skrzypek prowadzący. Objechał Europę Zachodnią jako muzyk teatru muzycznego w międzynarodowej obsadzie z musicalami Andrew Lloyd Webera, (ponad trzysta przedstawień). Obecnie jego pasje to muzyka klezmerska (zespół Klezmerado) oraz piosenka poetycka (zespół Bieguni I Bądź Ciszą ). Czynnie interesuje się również poezją .Z akomaniamentem gitary wykonuje piosenki z kręgu poezji śpiewanej. Wydał także drukiem kilka tomików swoich wierszy.
Program koncertu
1.Mury- Jacek Kaczmarski.
2. Polsko naszych marzeń – Tadeusz Ross.
3.Piosenka dla córki – Maciej Pietrzyk.
4.Modlitwa o wschodzie słońca- Przemysław Gintrowski.
5.Moja litania- Leszek Wójtowicz.
6.Kantyczka z lotu ptaka- Przemysław Gintrowski.
7.Sierpień 80 – Maciej Pietrzyk.
8.Sejm kalek- Maciej Zembaty.
9.Boże nasz- Maciej Pietrzyk.
10.Piosenka o Janku Wiśniewskim- Mieczysław Cholewa.
11.Żeby Polska była Polską.