Roberto Skolmowski, Duo Sonorus

 

 Roberto Skolmowski
Reżyser, scenarzysta, pedagog i aktor. Zadebiutował w Operze Bytomskiej w 1987 roku reżyserując Rigoletto G. Verdiego i od tego czasu zasłynął oryginalnymi realizacjami ponad 80 widowisk operowych. Wśród nich znalazły się liczne dzieła G. Verdiego, m.in. Otello, Trubadur, Falstaff, Moc przeznaczenia, Nabucco, Traviata, Rigoletto, Requiem i trzy inscenizacje Widm S. Moniuszki, w tym słynna wersja przygotowana dla Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans. Wśród jego inscenizacji teatralnych z udziałem setek wykonawców znalazła się Carmina Burana C. Orffa, która w 2009 roku zebrała cztery najważniejsze Złote Maski (m.in. za scenariusz, reżyserię i inscenizację). Specjalizuje się w wielkich widowiskach – jest autorem największej w dziejach inscenizacji opery Straszny dwór S. Moniuszki wykonanej we wrocławskiej Hali Stulecia i uznanej za Najwybitniejszą Inscenizację Roku 2001. Trzy lata później stworzył dla Opery we Lwowie pierwszą w powojennych dziejach realizację tego dzieła wykonaną w języku polskim przez artystów ukraińskich z okazji Roku Polskiego na Ukrainie. Jego monumentalne superprodukcje przygotowane z wielkim rozmachem i z użyciem nowych technologii multimedialnych i telewizyjnych (m.in. Carmen, Trubadur) obejrzały dziesiątki tysięcy widzów. Z dużym powodzeniem reżyseruje musicale, operetki i komedie muzyczne. Jest autorem kilkunastu inscenizowanych koncertów i gali. Zajmuje się również reżyserią świateł z użyciem najnowocześniejszych rozwiązań technicznych. Jego spektakle gościły na festiwalach krajowych i zagranicznych. W latach 1993–1994 obejmował stanowisko kierownika artystycznego Opery Wrocławskiej. Zainaugurował Scenę Kameralną Opery Wrocławskiej w Szczawnie Zdroju, z której powstała następnie Śląska Opera Kameralna. Tu właśnie realizował program małych, kameralnych inscenizacji operowych (Włoszka w Algierze G. Rossiniego czy Kantata o kawie J.S. Bacha, która okazała się wielkim sukcesem). W roku 2002 powołał do życia Letni Festiwal Muzyczny „Musica sacra Musica profana” w Długiej Goślinie. W ciągu 25 lat stworzył blisko 100 produkcji teatralnych, operowych, filmowych i telewizyjnych. Za czasów jego dyrekcji (2007–2011) Wrocławski Teatr Lalek zrealizował 53 premiery i stał się atrakcyjnym miejscem na mapie kulturalnej miasta, odwiedzanym przez ponad 100 tysięcy widzów rocznie. Zapraszał do współpracy wybitnych artystów polskiej sceny. Odmienił sposób postrzegania teatru lalek, jako skierowanego wyłącznie do młodego widza (dowodem na to była m.in. realizacja Pastorałki L. Schillera, która zyskała wielkie uznanie krytyków i publiczności). Realizował przedstawienia dla 2- i 3-latków (m.in. zachwycający spektakl Jaś i Małgosia J. Brzechwy). Jego „Bajkobus”, czyli objazdowa, nowocześnie wyposażona scena teatralna – umieszczona na platformie samochodowej i będąca precyzyjną kopią neobarokowego gmachu Teatru Lalek we Wrocławiu – została uznana za Najważniejsze Teatralne Wydarzenie Artystyczne Roku 2009 i ogłoszona przez „Gazetę Wyborczą” Fajerwerkiem Roku. Przedsięwzięcia artysty wykraczały poza tradycyjne ramy teatru lalkowego. Poszukiwał dla spektakli niekonwencjonalnych przestrzeni. Znany jest z realizacji interdyscyplinarnych projektów kulturalno-edukacyjnych. Zainicjował we Wrocławskim Teatrze Lalek profesjonalną działalność wydawniczą – m.in. doprowadził do pierwszego w dziejach polskiego wydania arcydzieła Statek błaznow S. Branta. Jedną z jego inicjatyw było przywrócenie do życia Ogrodu Staromiejskiego we Wrocławiu oraz powołanie jedynej w Polsce stałej sceny na wodzie (i w wodzie) we wrocławskim Aquaparku, gdzie zagrano ponad 70 interaktywnych przedstawień (m.in. słynne Rekiny w basenie) cieszących się wielką popularnością. Za czasów jego dyrekcji Wrocławski Teatr Lalek zrealizował ponad 50 premier a frekwencja w 2010 roku przekroczyła 120 tysięcy widzów. Był wykładowcą Akademii Muzycznej w Poznaniu, Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie oraz prowadził wykłady mistrzowskie na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 2011 roku otrzymał niezwykłą bezprecedensową propozycję przekształcenia Filharmonii Podlaskiej w Operę i Filharmonię Podlaską – Europejskie Centrum Sztuki w Białymstoku, tworząc tym samym od podstaw zupełnie nową instytucję i projektując jej wielopłaszczyznową działalność w całkowicie nowej formule. W końcowej fazie budowy doprowadził do wyposażenia instytucji w najnowocześniejsze urządzenia oświetleniowe i nagłośnieniowe, które nie zostały przewidziane w pierwotnym projekcie. Ponadto, według jego wskazań i pomysłów powstał projekt studia multimedialnego. Dzięki temu Opera i Filharmonia Podlaska – Europejskie Centrum Sztuki w Białymstoku jest obecnie jedną z niewielu instytucji posiadającą możliwość realizowania własnych nagrań telewizyjnych i filmowych, jak i realizacji nagrań i transmisji spektakli na żywo. Opera i Filharmonia Podlaska – Europejskie Centrum Sztuki w Białymstoku posiada także – jako jedyna instytucja w Polsce – system COOLUX 2011, umożliwiający realizację dekoracji multimedialnych i wirtualnych. Wraz ze swoimi współpracownikami stworzył nowoczesny program działań edukacyjnych, wśród których projekt artystyczno-edukacyjny Korczak został objęty patronatem Dyrektor Generalnej UNESCO i uhonorowany tytułem Wydarzenia Historycznego 2012. Obecnie, Opera i Filharmonia Podlaskiej – Europejskiego Centrum Sztuki w Białymstoku jest najnowocześniejszym i najprężniej działającym centrum kulturalnym na wschód od Berlina. Na deskach tej właśnie sceny zrealizował m.in. sześć spektakli (m.in. Traviata G. Verdiego, Skrzypek na dachu J. Bocka, Brzydki Kaczorek M. Urbanka, Jaś i Małgosia S. Kisielewskiego), w tym dwa spektakularne widowiska na okoliczność Wielkiej Inauguracji nowego gmachu instytucji w dniach 28-29 września 2012 roku: operę Straszny dwor S. Moniuszki oraz musical Korczak Ch. Williamsa – ten właśnie spektakl został uhonorowany Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury i uznany za najważniejszą realizację 2012 roku. Dzięki podjętej przez niego strategii zarządzania, w ciągu pierwszego roku Operę i Filharmonię Podlaską – Europejskie Centrum Sztuki odwiedziła rekordowa liczba ponad dwustu tysięcy osób. Laureat wielu prestiżowych nagród, m.in. Wrocławskiej Nagrody Teatralnej, wielu Złotych Masek i Nagrody Hebla. W 2013 roku Roberto Skolmowski otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej „za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania”. Jeden z najbardziej cenionych współcześnie menadżerów kultury.

Duo Sonorus
Duet o niepowtarzalnym brzmieniu i wyjątkowej charyzmie. Został założony przez saksofonistę Ryszarda Żołędziewskiego i organistę Piotra Rojka. Muzycy zawodowo związani są z Akademią Muzyczną im. K. Lipińskiego we Wrocławiu. Artyści wielokrotnie koncertowali w kraju i za granicą. Inspiracją do utworzenia zespołu była idea ukazania lirycznej barwy saksofonu w połączeniu z majestatycznym brzmieniem organów. Wyrazisty, pełen elegancji i wprawy sposób uprawiania muzyki pozwala zespołowi nieustannie odkrywać nowe perspektywy. Repertuar zespołu jest bardzo zróżnicowany, obejmujący utwory począwszy
od baroku po dzieła współczesne. Program jest zawsze dobrany do specyfiki koncertu i miejsca.

Ryszard Żołędziewski
Ukończył studia muzyczne w Konservatorium für Musik und Theater Bern – Hochschule der Künste Bern w Szwajcarii na Wydziale Instrumentalnym w klasie saksofonu prof. Ch. Roellingera. W Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu pod kierunkiem prof. M. Stachury uzyskał stopień doktora sztuki muzycznej. Tajniki gry saksofonowej poznawał również u takich saksofonistów, jak prof. I. Roth i prof. M. Weiss. Dr hab. Ryszard Żołędziewski zatrudniony jest na stanowisku adiunkta w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, gdzie prowadzi klasę saksofonu. Jako solista, kameralista i muzyk orkiestrowy występował w Austrii, Francji, Niemczech, Szwajcarii, Ukrainie, Włoszech i na Łotwie, m.in. pod batutą dyrygentów takich jak: P. Eötvös, V. Kiradjiev, V. Matyukhin, S. Skrowaczewski i K. Zahnder. Uczestniczył również, w charakterze jurora, w konkursach muzycznych o randze krajowej i międzynarodowej, w Polsce, Szwajcarii i na Łotwie. Prowadził wykłady i kursy mistrzowskie w wyższych uczelniach muzycznych w Berlinie, Dyneburgu, Graz, Kijowie, Krakowie, Rydze i Wiedniu. W swoim dorobku zawodowym ma liczne publikacje, nagrania dla stacji radiowych i telewizyjnych w kraju jak i zagranicą (Ukraina, Łotwa i Szwajcaria), a dla firmy fonograficznej DUX nagrał płytę CD pt. Colors of Saxophone.

Piotr Rojek
Ukończył Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną I i II stopnia im. K. Szymanowskiego we Wrocławiu, w klasie organów mgr. K. Kamińskiego (1994). Edukację muzyczną kontynuował w Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, wieńcząc ją dyplomami: na Wydziale Instrumentalnym w klasie organów prof. A. Chorosińskiego (1999) orazna Wydziale Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii w klasie kompozycji prof. Z. Herembeszty i prof. dr. hab. K. Kiełba (2003). Odbył szereg kursów mistrzowskich interpretacyjnych oraz improwizatorskich, prowadzonych przez tak wybitne osobistości świata muzyki organowej, jak: J. Gembalski, B. Haas, H. Haselböck, T. Koopman, J. Laukvik, A. Schoof, W. Seifen, J. Serafin czy H. Vogel. Artysta koncertował m.in. w Czechach, Finlandii, na Łotwie, w Niemczech, Norwegii, Słowacji, Szwecji oraz na Wyspach Alandzkich. Prowadzi kursy mistrzowskie w kraju i za granicą. Ma w dorobku osiem płyt. Powstała w 2005 roku płyta, na której zarejestrowano dziewięć toccat wybitnych kompozytorów od baroku do XX wieku, wykonanych na zabytkowych organach A. Horacego Caspariniego w Wołowie, otrzymała nominację do prestiżowej nagrody Polskiej Akademii Fonograficznej Fryderyk.
Piotr Rojek był stypendystą Ministra Kultury i Sztuki, Internationale Altenberger Orgelakademie w Niemczech oraz laureatem konkursów organowych i kompozytorskich.
Dr hab. Piotr Rojek pracuje na stanowisku profesora w macierzystej uczelni, gdzie kieruje Katedrą Organów, Klawesynu i Muzyki Dawnej.
W kwietniu 2016 roku został wybrany na stanowisko Dziekana Wydziału Instrumentalnego. Prowadzi również działalność pedagogiczną w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. R. Bukowskiego we Wrocławiu.

Program

  1. Michał Kleofas Ogiński (1765-1833) – Polonez a-moll
  2. Stanisław Moniuszko (1819-1872) – Piosenka Broni
  3. Mieczysław Surzyński (1866-1924)
    – Improwizacje nt. Polskiej pieśni kościelnej „Święty Boże”, op. 38 /organy solo/
  4. Józef Elsner (1769-1854) – Polonez
  5. Stanisław Moniuszko (1819-1872) – Prząśniczka
  6. Piotr Rojek (1975) – Impresje polskie
  7. Ryszard Żołędziewski (1967) – Tigran