Szanowni Państwo, w trosce o Państwa bezpieczeństwo i zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego dotyczącymi organizacji wydarzeń kulturalnych w czasie epidemii COVID-19, prosimy o zapoznanie się z regulaminem uczestnictwa w Wieczorach Tumskich.
POBIERZ REGULAMIN.
WIECZORY TUMSKIE 2020
22. SEZON ARTYSTYCZNY
26 lipca 2020 r
Zapraszamy serdecznie na pierwszy w tym roku Wieczór Tumski, który będzie poświęcony niezwykłej wrocławskiej postaci, zmarłemu w zeszłym roku bratu Jerzemu Adamowi Marszałkowiczowi, inicjatorowi i głównemu twórcy Towarzystwa Pomocy im. Św. Brata Alberta. Zapraszamy w niedzielę, 26 lipca br., o godz. 18.00 do kościoła św. Krzyża na Ostrowie Tumskim.
W pierwszej części wspomnienia zatytułowane „Trzeba być dobrym jak chleb, aby ludziom pomagać, trzeba być dobrym jak chleb, aby niebo odsłaniać – opowieść o księdzu Jureczku” wygłosi przyjaciel Zmarłego, wrocławski kapłan, wieloletni Ojciec Duchowny Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu, ks. dr Aleksander Radecki.
W części muzycznej z recitalem organowym, wystąpi znakomity wrocławski wirtuoz organów, profesor i dziekan w Akademii Muzycznej we Wrocławiu – Piotr Rojek.
W programie koncertu usłyszymy m. in. kompozycje Einojuhani Rautavaary, Sary McLachlan, Gabriela Yareda i Piotra Rojka.
Wstęp wolny.
br. Jerzy Adam Marszałkowicz
(ur. 19 stycznia 1931 w Zgłobicach pod Tarnowem – zm. 13 maja 2019 r w Nysie) — polski duchowny katolicki, główny założyciel Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta.
Syn Adama Marszałkowicza (zarządcy komisarycznego Tarnowa) i Zofii z domu Turnau. W 1945 musiał uciekać przed prześladowaniami władzy komunistycznej ze Zgłobic do Wrocławia. W 1949 przyjęty na Uniwersytet Wrocławski. W lutym 1956 ukończył Seminarium — przyjął niższe święcenia. Do wyższych święceń kapłańskich nie przystępował ze względu na słaby stan zdrowia. Rozpoczął prace w Instytucie Katolickim w Trzebnicy. W 1959 został bibliotekarzem w Wyższym Seminarium Duchowym we Wrocławiu. W 1962 powierzono mu funkcję głównego furtiana portierni seminaryjnej. W tym czasie zetknął się z ludźmi bezdomnymi, ubogimi, a zwłaszcza alkoholikami, którzy przychodzili i prosili o wsparcie. Zainspirowany postacią św. Brata Alberta zaczął im systematycznie pomagać. Nawiązał kontakt z opieką społeczną, poradnią odwykową i szpitalem psychiatrycznym. Oprócz wsparcia żywnościowego i odzieżowego, które dostarczali mu klerycy, prowadził bezdomnych i biednych do różnych instytucji, czy szpitali. W 1971 wystąpił do władz Wrocławia prosząc o udostępnienie budynku na dom noclegowy, ale spotkał się z odmową.
Na wiosnę 1981 był inicjatorem, a następnie współzałożycielem dzisiejszego Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta, stowarzyszenia niosącego pomoc bezdomnym przez tworzenie dla nich schronisk. Towarzystwo zostało zarejestrowane 2 listopada 1981‹1›.
W noc Wigilii Bożego Narodzenia 1981, za zgodą ks. kard. Henryka Gulbinowicza, opuścił Seminarium i zamieszkał z dziesięcioma bezdomnymi w pierwszym schronisku Towarzystwa przy ul. Lotniczej we Wrocławiu. Za pośrednictwem brata Jerzego powstało wiele innych schronisk m. in. w Bielicach, Klisinie, Gamowie, Jasienicy Górnej, Gliwicach–Bojkowie.
Pracując w schroniskach korzysta tylko z tego, co jest dostępne mieszkańcom i nie pobiera wynagrodzenia. Jest autorem licznych homilii, przemówień okazjonalnych i tekstów o tematyce bezdomności. W 2006 został wydany Mój Pamiętnik – wspomnienia brata Jerzego z początku istnienia Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta.
Uhonorowany m. in. Medalem św. Jerzego, Nagrodą TOTUS oraz Pro Ecclesia et Pontifice.
Aleksander Marian Radecki urodził się 5 września 1951 r. w Mikołowie (województwo śląskie, archidiecezja katowicka).
Równolegle z nauką w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Raciborzu podjął naukę w miejscowej Szkole Muzycznej I stopnia w klasie fortepianu.
Święceń kapłańskich diakonowi Aleksandrowi Radeckiemu i jego 23. współbraciom udzielił ks. abp Henryk Gulbinowicz w archikatedrze wrocławskiej w dniu 29 maja 1976 r.
Pierwszą placówką duszpasterską ks. Aleksandra Radeckiego była parafia pw. Wniebowzięcia NMP w Szczawnie Zdroju (1976-1980), a kolejną przez trzy lata parafia pw. św. Jerzego i Podwyższenia Krzyża Świętego we Wrocławiu Brochowie. Tutaj ks. Aleksander rozpoczął czynne wspomaganie Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta oraz włączył się w nurt Pieszej Pielgrzymki Wrocławskiej na Jasną Górę jako jeden z jej przewodników w latach 1981-1995.
Trzecią placówką wikariuszowską (1983-1985) była wielka parafia pw. św. Rodziny na Biskupinie i Sępolnie, a czwartą parafia pw. św. Jadwigi w Mokrzeszowie już w charakterze proboszcza (1985-1991).
Kolejne dwadzieścia trzy lata (1991-2014) wypełniła posługa jednego z ojców duchownych Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu.
Doktorat z teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu osiągnął w roku 2006, a w rok później ukończył Podyplomowe Studium Duchowości Katolickiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
Podejmował posługę rekolekcyjną na terenie całej Polski (głównie dla kapłanów, kleryków, zakonników i sióstr zakonnych). Polami dla dzieła ewangelizacji okazały się: prasa katolicka, rozgłośnie radiowe i telewizyjne, a także książki jego autorstwa. Seminaryjna rozmównica była miejscem niezliczonych spowiedzi św. dla osób z zewnątrz.
W latach 2005-2013 ks. Radecki pełnił funkcje Diecezjalnego Dyrektora Unii Apostolskiej Kleru Archidiecezji Wrocławskiej, wspomagając jednocześnie prace Dyrektora Krajowego UAK.
Na mocy dekretu abp. Józefa Kupnego z dnia 17 czerwca 2014 r. został mianowany na okres pięciu lat wikariuszem biskupim ds. stałej formacji kapłanów, mieszkając nadal w gmachu Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu.
Od października 2017 r. zlecono ks. Radeckiemu prowadzenie wykładów i ćwiczeń ze spowiednictwa dla wrocławskich diakonów.
Od 1 lutego 2019 r. jest rezydentem parafii katedralnej we Wrocławiu i penitencjarzem w katedrze wrocławskiej. W dniu 27 marca 2019 r. odebrał z rąk Wojewody Wrocławskiego Złoty Krzyż Zasługi za duszpasterską posługę wśród osób bezdomnych.
Piotr Rojek ukończył studia w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu na Wydziale Instrumentalnym w klasie organów prof. Andrzeja Chorosińskiego oraz na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii w klasie kompozycji
prof. Zygmunta Herembeszty i prof. dr. hab. Krystiana Kiełba.
Odbył szereg kursów mistrzowskich interpretacyjnych oraz improwizatorskich, prowadzonych przez tak wybitne osobistości świata muzyki organowej, jak: Julian Gembalski, Bernhard Haas, Hans Haselböck, Ton Koopman, Jon Laukvik, Armin Schoof, Wolfgang Seifen, Józef Serafin czy Harald Vogel.
Dr hab. Piotr Rojek pracuje na stanowisku profesora w macierzystej uczelni. Kieruje Katedrą Organów, Klawesynu i Muzyki Dawnej. W kwietniu 2016 został wybrany na stanowisko Dziekana Wydziału Instrumentalnego /na kadencję 2016-2020/. Prowadzi również klasę organów
w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu.
Artysta koncertował m.in. w Czechach, Finlandii, na Łotwie, w Niemczech, Norwegii, Słowacji, Szwecji, Ukrainie, Wielkiej Brytanii oraz na Wyspach Ålandzkich. Prowadzi także kursy mistrzowskie w kraju i za granicą. Ma w dorobku kilkanaście płyt. Powstała w 2005 roku płyta, na której zarejestrowano dziewięć toccat wybitnych kompozytorów od baroku do XX wieku, wykonanych na zabytkowych organach Adama Horacego Caspariniego w Wołowie, otrzymała nominacjędoprestiżowej nagrody Polskiej Akademii Fonograficznej FRYDERYK.
Piotr Rojek był stypendystą Ministra Kultury i Sztuki, Internationale Altenberger Orgelakademie w Niemczech oraz laureatem konkursów organowych i kompozytorskich.
Artysta otrzymał także szereg nagród i wyróżnień, m.in.: Nagrody Rektora Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu, Nagrodę Dyrektora Centrum Edukacji Artystycznej w Warszawie, Brązowy Krzyż Zasługi, Odznakę Zasłużony dla Kultury Polskiej, Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz Nagrodę Ministra Kultury Ukrainy.